Urodził się we wsi Wygiełzów, w dużej katolickiej rodzinie rolniczej, przeżywającej trudności ekonomiczne i zmuszonej przenieść się do rozwijającej się przemysłowo Łodzi, gdzie rodzina osiedliła się w robotniczym sąsiedztwie. W często sprzecznym kontekście społecznym, naznaczonym strajkami i protestami, które go naznaczą, Bronisław był zdolnym studentem studiującym biznes i rachunkowość.

W 1910 r. wstąpił do tajnego stowarzyszenia organizacji wyzwoleniowych „Zarzew”, powstałego niedawno we Lwowie i wykazał się zdolnością do poświęcenia wszystkich sił w walce o niepodległość Polski. Jednocześnie zapisał się na Wydział Prawa w Krakowie, a w 2013 roku został wybrany Prezesem „Zarzewa”.

Kiedy wybuchła I wojna światowa wstąpił do Legionów, potem do ułanów, z którymi trafił do Galicji. Postanowił wówczas nie przysięgać wierności Austro-Węgrom, wznowić studia prawnicze w Krakowie i opuścić wojsko. Uczynił to w 1921 r. w randze kapitana i Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari.

Został wówczas zatrudniony przez Mariana Wieleżyńskiego, założyciela Gazoliny SA. Firma ta pozostawała wierna młodzieńczym ideałom założycieli i starała się wdrażać zasady sprawiedliwości społecznej w swojej działalności zawodowej. Bronisław, który boleśnie wspomniał napięcia społeczne związane z warunkami industrializacji w okresie młodzieńczym, ciałem i duszą poświęcił się sukcesowi modelu „Gazoliny”, w który mocno wierzył. Pod koniec 1923 r. objął stanowisko Dyrektora Finansowego firmy, będąc tym samym upoważnionym do podpisywania w jej imieniu zobowiązań finansowych, z czasem przejął prowadzenie wszystkich jej spraw finansowych.

Będąc jednym z głównych liderów Gazoliny SA, został wybrany posłem do Sejmu. W swoich przemówieniach i działaniach, zawsze przewodził walce o suwerenność narodową.

W czasie II wojny światowej, chroniąc się przed represjami wyniszczającymi polską inteligencję, wraz z żoną i dziećmi dołączył do swoich dawnych przyjaciół w wojsku i z biura Gazoliny SA w Warszawie aktywnie uczestniczył w akcjach ruchu oporu (AK). Zmiany w Polsce po 1945 roku wyłączyły go z jakiejkolwiek aktywności społeczno-politycznej, ale w trudnych momentach egzystencji pracował jako tłumacz.

Jego odwaga wojskowa i całe życie doskonałości w pracy zostały uhonorowane Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari, nominacją na Oficera Orderu Odrodzenia Polski oraz odznaczeniem Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Wartości.

Zmarł 5 czerwca 1966 roku w otoczeniu rodziny.